Jak chronić się przed egzekucją komorniczą prowadzoną na podstawie nakazu zapłaty, który nie został prawidłowo doręczony

Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym może być wydany w każdej sprawie cywilnej, w której powód dochodzi zapłaty określonej kwoty pieniędzy. Wydawany jest na podstawie twierdzeń wskazanych w pozwie, na posiedzeniu niejawnym – a zatem bez udziału stron. Wydając nakaz zapłaty Sąd doręcza go stronom postępowania (zarówno powodowi jak i pozwanemu) oraz zobowiązuje pozwanego do spełnienia całości roszczenia w terminie dwóch tygodni od jego doręczenia lub do złożenia w tym czasie sprzeciwu. Wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym w wyżej wymienionym terminie skutkuje utratą jego mocy oraz wyznaczeniem przez Sąd rozprawy. Bezskuteczny upływ powyższego terminu powoduje natomiast uprawomocnienie się nakazu zapłaty, który wywołuje wszystkie skutki prawne jakie ustawa – kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zm. – zwana dalej k.p.c.), przewiduje w stosunku do wyroków. Prawomocny nakaz zapłaty stanowi tytuł egzekucyjny, który po opatrzeniu go w klauzulę wykonalności stanowi podstawę do prowadzenia egzekucji komorniczej.

Nie oznacza to jednak, iż każdorazowo brak wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w terminie dwóch tygodni skutkować będzie jego uprawomocnieniem się i możliwością prowadzenia na jego podstawie egzekucji.

Sytuacja taka może mieć bowiem miejsce w przypadku uznania pisma sądowego za doręczone pomimo, iż adresat nigdy nie zapoznał się z jego treścią. Przepis art. 139 § 1 k.p.c. dopuszcza możliwość uznania za doręczone pismo po jego podwójnym awizowaniu przez operatora publicznego pomimo, iż pismo takie nie zostanie odebrane przez adresata. Jednakże w takim przypadku warunkiem uznania przesyłki za doręczoną jest wysłanie jej na adres pod którym strona faktycznie przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tym samym wysłanie nakazu zapłaty pod znany stronie powodowej jednak nieaktualny adres pozwanego nie wywołuje skutku doręczenia w rozumieniu przepisu art. 139 § 1 k.p.c. pomimo jego podwójnego awizowania. Jak trafnie wskazał bowiem Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 22 marca 1995 r., sygn. akt II CRN 4/95, ”Podstawowym warunkiem skuteczności zastępczego doręczenia, o którym mowa w art. 139 § 1 k.p.c. jest prawidłowy adres osoby, do której pismo sądowe jest adresowane. Przepis ten zakłada bowiem, że adresat mieszka pod wskazanym adresem, a jedynie zachodzi niemożność doręczenia mu pisma w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających. „Mieszkaniem” w rozumieniu art. 139 § 1 k.p.c., jest lokal w miejscowości, w którym adresat przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tym samym osoba, do której wysłano nakaz zapłaty pod nieaktualny adres, a niepodjęty w terminie awizowania przez operatora pocztowego, może wnieść od niego sprzeciw pomimo upływu dwutygodniowego terminu. W niektórych przypadkach oznaczać to może, iż sprzeciw może zostać wniesiony nawet po upływie kilku lat od jego wydania i to pomimo prowadzenia na jego podstawie egzekucji komorniczej. W treści sprzeciwu pozwany winien wskazać okoliczności i dowody wykazujące na zamieszkiwanie w momencie wniesienia pozwu w innym miejscu niżeli pod adresem wskazanym przez powoda.  Sąd winien wówczas uznać sprzeciw za wniesiony w terminie, uchylić klauzulę wykonalności oraz skierować sprawę na rozprawę. Konsekwencją tego będzie umorzenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Przykład: Jan Kowalski zawarł w dniu 10 stycznia 2005 r. z Bankiem umowę pożyczki kwoty 25 tys. zł, którą spłacić miał w ciągu roku. Jak Kowalski spłacał regularnie zadłużenie, uiszczając łącznie kwotę 20 tys. zł. W dniu 10 listopada 2005 r. wyprowadził się z dotychczasowego miejsca zamieszkania w Warszawie oraz przeprowadził się do Krakowa, gdzie zakupił własne mieszkanie. Zaprzestał on wówczas dalszego spłacania pożyczki. Bank wielokrotnie wzywał Jana Kowalskiego do spłaty pozostałej kwoty pieniędzy przesyłając wezwania na znany mu adres w Warszawie. Jednakże bezskutecznie. W dniu 20 listopada 2013 r. z uwagi na brak możliwości nawiązania kontaktu z Janem Kowalskim Bank sprzedał przysługującą mu wierzytelność Funduszowi Sekurytyzacyjnemu. Łączna kwota zadłużenia na dzień przeniesienia wierzytelności opiewała na kwotę 40 tys. zł. Na kwotę tą składała się kwota niespłaconego kapitału w wysokości 5 tys. zł, koszty wystosowanych monitów w wysokości 4 tys. zł oraz odsetki kapitałowe i za opóźnienie w łącznej wysokości 31 tys. zł. Fundusz Sekurytyzacyjny wystąpił do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie, z pozwem o zapłatę od Jana Kowalskiego kwoty 40 tys. zł, który w dniu 23 lutego 2014 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający powództwo w całości. Nakaz ten wysłany został na adres Jana Kowalskiego wskazany w pozwie, a mieszczący się w Warszawie, pod którym nie przebywał on od 2005 r.  Po podwójnym awizowaniu przez operatora publicznego nakaz zapłaty został zwrócony do Sądu, który uznał go za doręczony. Fundusz Sekurytyzacyjny po uzyskaniu klauzuli wykonalności wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie, o wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji. Pismem z dnia 12 lutego 2016 r. Jan Kowalski otrzymał pod aktualny adres zamieszkania w Krakowie pismo od Komornika Sądowego zawiadamiające go o wszczęciu egzekucji oraz zajęciu jego rachunków bankowych. Jan Kowalski może wnieść sprzeciw od nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 23 lutego 2014 r., albowiem nakaz ten nigdy nie został mu doręczony. W sprzeciwie winien wskazać, iż w 2005 r. roku wyprowadził się spod adresu, który został wskazany przez powoda w pozwie jako jego miejsce zamieszkania oraz załączyć dowody wykazujące powyższe.

Informujemy, że Kancelaria Adwokacka Adwokata Tomasza Borowca zajmuje się sprawami o ochronę sądową dłużników przed egzekucją komorniczą.

Dodał: Adwokat Tomasz Borowiec
W dniu: 24-02-16
Opublikowano w kategorii: Prawo cywilne